Sociaal zijn is eng en vermoeiend

Hoewel dit niet helemaal matcht bij de “standaard” ADD persoonlijkheid - Aldus Gabor Maté in het verstrooide brein, echt een ontzettende aanrader! - voor zover die er is, ben ~ of was ~ ik een extreem sociaal en extrovert persoon. Jarenlang haalde ik ontzettend veel energie uit mensen om te heen, feestjes, zo vaak en zoveel mogelijk dingen doen met anderen. De laatste jaren is dit echter drastisch veranderd. Mijn sociale batterij is totaal niet meer wat het ooit geweest is en ik hecht steeds meer waarde aan mijn variatie van rust: Thuis op de bank, het liefst met mijn vriend, niets moeten, kunnen doen waar ik zin in heb, eten en zoveel mogelijk afleiding van series en films of een boek. Daar is natuurlijk niets mis mee en misschien is zo’n shift naarmate de leeftijd vordert ook heel normaal. Toch vraag ik me al jarenlang af waar dit vandaan is gekomen en waarom zo drastisch van de ene op de andere dag. And then it hit me en snap ik niet zo goed hoe het zolang heeft kunnen duren voor ik deze connectie maakte.

Afgelopen weekend was de Zwarte Cross. Het feest van het jaar voor Lichtenvoordenaren, Achterhoekers, Nederlanders, Europeanen… ~ Ik merk dat het moeite kost om de juiste woorden, letters en zinnen te vinden. Dit was best een pijnlijke realisatie voor mij en nog vrij vers. Normaliter blijft ik het liefst een hele tijd in denial. Ik acht de kans dan ook groot dat ik dit zo meteen wegklik en er maanden later weer een keer of misschien helemaal niet meer naar om kijk. ~ Zoals jullie weten ben ik erg goed in me druk maken om alles. Eergister- en gisteravond – maandag en dinsdag 22 en 23 juli - heb ik weer zo ontzettend lopen piekeren in bed, in slaap komen was een drama en ik bleef maar intern gillen tegen mezelf “STOP! STOP! STOP!”. Vaak gaan mijn gedachten, en zeker in die piekermomenten, veel en veel te snel om dit bij te houden of laat staan later op papier te krijgen, maar zoals ik al zei was daar ineens de realisatie. Alle piekerstroomversnellingen ~ zoals die gaan: Van hot naar her, hak op de tak, steeds dieper en dieper de krochten van je ADD brein in ~ begonnen bij de Zwarte Cross.

En toen ging ik nadenken… Aan al die piekeravonden, al die onzekerheden, al die zelfkwellingen, al die schuldgevoelens, altijd bang zijn dat mensen je niet moeten, voor altijd bang dat je iets stoms hebt gezegd of gedaan… Als ik weer een keer een sociale gebeurtenis heb gehad is het al-tijd erger dan anders en waarom? Letterlijk elk detail, alles wat er is gebeurd, alles wat ik heb gezegd, alles wat ik heb gedaan, iedere emotie die ik heb opgevangen, iedere blik, alle lichaamstalen die ik heb gezien, ALLES wordt geanalyseerd. Dan heeft iedereen vervolgens een hekel aan mij, is alles mijn schuld, heb ik alles fout gedaan en worden alle, maar dan ook alle, gebeurtenissen van 1 week tot 20 jaar geleden er ook weer bijgehaald. Sociaal zijn betekent tegenwoordig voor mij slapeloze nachten gevuld met een overanalyse van alle redenen waarom mensen mij nu stom of nog stommer vinden en een gebroken zelfbeeld. Het maakt niet uit hoe lang het geleden is en er is niks voor nodig om alles wat er ooit gebeurd is weer op te rakelen. Sociaal zijn is tegenwoordig dus eigenlijk heel eng en vermoeiend voor mij.

Ondertussen is het inderdaad ongeveer een maand geleden dat ik dit origineel heb geschreven, maar ik heb besloten me toch kwetsbaar op te stellen en deze blog te plaatsen. Ik denk namelijk dat deze realisatie en dat ik dit op papier heb gekregen een grote stap is in de ~ een? ~ goede richting. Om mezelf te leren begrijpen, accepteren en om te leren ermee om te gaan. Voor lotgenoten die hetzelfde ervaren, je bent niet alleen. En voor neurotypische mensen, waarvoor het ontzettend lastig kan zijn om dit en ons te begrijpen.

14 augustus 2024

Het leven gaat door...

Wat doe je als je in de kampeerbranche werkt, dagelijks bezig bent met caravans en campers, maar de Nationale Kampeerdag vergeet? Je scheld even ~ FUCK, FUCK, FUCK ~, maar het is te druk om er lang bij stil te staan. Toch blijft het in je hoofd spoken elke keer als je je agenda opent en als je je na meer dan een maand ineens weer herinnert dat je een eigen website hebt, voel je je er weer schuldig over. Ondanks dat ik over het algemeen absoluut zeer vergeetachtig ben, ben ik het overigens niet voor niets vergeten. 2 weekendjes weg, een caravan ophalen, 1,5e week bijspringen in de verkoop, gezeik met m’n gezondheid, zomer BBQ voor werk organiseren, zakken voor je NIMA A2 mondeling examen waar een fikse paniekaanval aan vooraf ging, je eigen werk wat zich opstapelt… Ja juni was me het maandje wel… Ondertussen is het halverwege juli en ben ik verhuisd naar een nieuw Hoofdkantoor op werk, is de invulling van mijn functie flink uitgebreid, mag ik zelf op zoek naar een nieuwe collega en plan ik hiervoor 5 sollicitaties in, ben ik weer een weekendje weggeweest, gaat het gezeik met de gezondheid ook gewoon door, was het een groot feest op de vrijmibo met mijn ouders wie 2 maanden weg zijn geweest, heb ik een herexamen ingepland voor dat NIMA A2 mondeling en vlieg ik over 7 weken en 2 dagen al naar fucking Peru.

Ik hoor je denken, Sas waar slaat dit op?! Wat ik bedoel te zeggen is: “Het leven gaat door”. Hoe dan ook. Dankzij mijn ADD brein gaat het me vrij gemakkelijk af om me druk te maken om alles. En dan bedoel ik ook echt alles. Die ene opmerking die een vriend in een dronken bui maakte een maand geleden. Die ene oud vriendin wie me een jaar geleden een berichtje heeft gestuurd waarover ik zolang heb getwijfeld om te reageren, dat die keuze als vanzelf voor me is genomen. Die ene levenskeuze van 5 jaar geleden die zogenaamd alles bepalend is geweest en hoe anders mijn leven eruit had gezien als ik toch die andere keuze had gemaakt. Die rare dingen die er allemaal gebeurd zijn in mijn allereerste relatie van 10 jaar geleden. Als je hoofd nooit stil is, je 1000 dingen tegelijk denkt, je niet meer weet waarom je een kamer in loopt of de naam van die persoon wie zich een seconde geleden aan je voorstelde, maar wel alle horrific details van bepaalde gesprekken en situaties onthoud en continu overdenkt… Dan kun je niet anders dan dag in dag uit tegen jezelf zeggen dat het leven doorgaat. Het ene moment ben ik alles vergeten. Tot ik mijn agenda erbij pakte en echt even goed na ging denken, was ik namelijk alweer vergeten wat er in juni allemaal wel niet gebeurd was. Het volgende moment lig ik weer wakker piekerend over het vergeten van de Nationale Kampeerdag 22 juni ~ Ik wilde dit gebruiken voor zowel m’n blog, als m’n eigen LinkedIn, als natuurlijk m’n werk ~ waar ik me dan weer helemaal overnieuw schuldig over voel.

Dit verhaal heeft eigenlijk niet echt een moraal en ook niet perse een rode draad, maar geeft wel een inkijkje in mijn neurodiverse brein en één van de struggles die erbij kunnen komen. Daarnaast hoop ik hiermee weer een schuldgevoel van mezelf af geschreven te hebben en jullie zo toch wat te lezen geven.

Het volgende deel van ARVEF laat dus nog even op zich wachten, maar op de één of andere manier heb ik elders genoeg inspiratie uitgeput om toch in zowel juni als juli een blog voor jullie te schrijven.

16 juli 2024

Autorijden en vrouwen...

Het is en blijft een dingetje. Samen met Wesley ben ik de op Videoland beschikbare seizoenen van De Slechtste Chauffeur Van Nederland terug aan het kijken en ik ga hier zo goed op. ~ Wesley is trouwens mijn vriend waarmee ik samenwoon, misschien een voorstelrondje in een andere blog? ~ Hoe dan ook, ik vind het echt een hilarisch programma en tegelijkertijd te beangstigend voor woorden dat deze mensen bestaan en ooit hun rijbewijs hebben gehaald. Toen wees Wesley me erop dat het eigenlijk altijd dezelfde “type mensen” zijn wie worden opgegeven. Vrouwen en homo mannen die er echt helemaal niks van bakken en de zogenaamd stoere hetero mannen wie prima kunnen sturen, maar wegpiraat zijn. 3 stigma’s waar ik van af wil. Niet alle vrouwen en homo’s zijn waardeloze bestuurders en niet alle hetero mannen zijn wegpiraat. Al lijkt het soms wel zo. 80% van de chauffeurs in dit programma kunnen geen overzicht houden, krijgen teveel prikkels, plannen slecht ver genoeg vooruit, zijn snel afgeleid en in stressvolle situaties waarin teveel tegelijk gebeurt raken ze helemaal het spoor bijster. Klinkt bekend? ADD of ADHD misschien? In het nieuwste seizoen laten ze zelfs een kandidaat (met gediagnostiseerd ADHD overigens) touwtje springen in stressvolle situaties om haar hoofd weer rustiger te maken. ~ Belachelijk trouwens. Ik snap het idee wel, maar alsof je altijd en overal als het je teveel wordt je auto aan de kant kunt bonjouren en kunt gaan staan touwtje springen… Maargoed, dat is weer een ander verhaal ~ Persoonlijk ervaar ik autorijden totaal anders. Tegenovergesteld. En daarom deel ik graag mijn kant van het verhaal met jullie.

Vanaf het moment dat ik in april 2020 mijn rijbewijs haalde, heb ik autorijden fantastisch gevonden. Heerlijk! Het liefst zo vaak, zo veel en zo ver mogelijk! Ik word er dus juist rustig van. Mijn ADD brein kalmeert als in achter het stuur zit. In het begin kon ik nog niet zoveel rijden, maar ik pakte wel elke mogelijkheid aan. Een ritje naar oma in Groningen of andere oma in Zuid-Holland? Heerlijk! Vriendinnenweekend naar Zeeland? Ik rij zelf wel! Er zijn natuurlijk ook minder prettige ervaringen, over Zeeland gesproken. In mei 2020 had ik mijn allereerste file-ervaring. Onderweg om een weekendje bij m’n ouders in de caravan te logeren op de camping in Zeeland. Ik geloof dat ik rond 7:00/7:30 ’s ochtends vertrok om er zo vroeg mogelijk te zijn, waarna ik vanaf Rotterdam al in de file terecht kwam omdat heel Nederland en Duitsland hetzelfde plan hadden. Iedereen werd opgeroepen niet meer die kant op te gaan en uiteindelijk werden zelfs om die reden alle snelwegen afgesloten (gelukkig was ik er net voorbij!). Rond 17:00/18:00 uur ’s middags kwam ik aan… Toch bleef ik zo elke mogelijkheid direct aanpakken.

Ik heb een zus, Wendy, die vooral tot ongeveer een jaar geleden autorijden echt verschrikkelijk vond. Stiekem kwam mij dit heel goed uit. Want daardoor begonnen mijn echte autoavonturen in 2021, toen we er samen op uit gingen. Met Freddy de Caddy reed ik grofweg 3000 kilometer door Nederland, Duitsland, Zwitserland, Italië en Frankrijk. Voor het eerst verre afstanden en voor het eerst bergenrijden. Ook dat ging overigens niet zonder slag of stoot, maar met elke ervaring werden mijn liefde voor autorijden en zelfvertrouwen achter het stuur groter. In 2022 maakte ik met haar een ongeveer 600 km lange roadtrip door Nederland in Mambo de Malibu buscamper en in 2023 eentje door West en Midden Duitsland van +/- 1830 km met Ricky de Rockabilly. Dankzij een beetje smokkelen met gewichten dus voor het eerst caravan gereden! Wat een heerlijke tijden en wat een avontuur! Ook dit komt vast nog wel een keer uitgebreid aan bod in een andere blog.

Als kers op de taart behaalde ik afgelopen januari (2024) mijn lang gewilde BE (aanhanger) rijbewijs, op kosten van de zaak! Dit opent voor mij weer een totaal andere deur aan mogelijkheden: Stad en land afrijden om caravans op te halen als werk… Wauw! Mijn allereerste ritje “on the job” was een inkomertje, zo’n 360 kilometers naar Noordwijkerhout met mam mee voor de gezelligheid en emotional support. Het tweede ritje was meteen iets andere koek. Zo’n 7 uur naar Karlsburg (Duitsland) ~ bijna bovenin Polen ~, daar overnachten in een hotel, de volgende dag naar de klant en caravan en in totaal bijna 1300 km maken. Daar heb ik dan weer samen met Wesley een heerlijk uitje van gemaakt. Vorige week donderdag vertrok ik richting Wolfsburg (Duitsland), alleen dit keer. Dit was veruit mijn verste en langste rit tot nu toe voor in 1 dag. Ruim 9,5 uur en 700 kilometers onderweg geweest. Ondanks dat ik er toen het laatste uurtje wel echt klaar mee was, kan ik niet wachten op mijn volgende rit!

Om dan weer even terug te komen op het punt waar ik dit verhaal mee begon: Ik ben een vrouw met ADD notabene en ik vind ~ en nee ik ben niet delusional ~ dat ik zeer aardig kan sturen. Doe ermee wat je wil.

5 juni 2024

ARVEF 2: Fiets naar je werk dag

Fietsen naar je werk, je moet het maar kunnen... Ik ga heel eerlijk zijn: Ik werk zo ongeveer in dezelfde straat als waar ik woon en nog ga ik soms het liefst met de auto. Liever lui dan moe. Net als dat ik altijd reden voor een feestje kan bedenken, kan ik ook altijd een reden om NIET met de fiets te gaan bedenken. Het regent, ik ga straks meteen uit werk boodschappen doen, ik moet tussendoor in de pauze snel sigaretten halen, ik moet iets meenemen van of naar werk wat alleen met de auto vervoert kan worden, dat soort zaken. Ik ben zeker niet anti fietsen en ik weet dat het goed is voor me gezondheid, beter voor het milieu en op zulke korte afstanden zeker ook beter voor de auto. Ik denk dat 4 jaar lang, dag in dag uit, in weer en wind en met heel veel klagen +/- 7 km naar de middelbare (Marianum Groenlo) fietsen een soort afkeer bij mij heeft gecreëerd voor MOETEN fietsen. Als ik MAG fietsen is er namelijk niets aan de hand. Een fietstour op een leuke locatie, mountainbiken door blubber paden en in de bergen, samen op een tandem, fantastisch! Dit in combinatie met het feit dat ik sinds 15 december 2022 trotse eigenaar ben van mijn eerste, eigen, kleine, rode gebakje ~ aka. De Rode Duivel, aka. Mijn Dikke Mercedes Jonguh ~ maken dat ik een soort haat-liefde relatie heb met fietsen.

Wat hebben jullie aan dit verhaal? Niks! Maar op deze manier leren we elkaar op een rare, leuke, ongedwongen manier toch steeds beter kennen. ~ Ofja, jullie bij eigenlijk alleen haha ~ Dan rest mij alleen nog te zeggen: Als het qua afstand ook maar enigszins te doen is, fiets dan vandaag allemaal en net als ik naar je werk! 

Kleine disclaimer: Toen ik, uitgerekend op Fiets naar je werk dag, mijn sigaretten vergeten was in de middagpauze, ben ik alsnog gewoon lekker op en neer gereden met de auto.           ~ Toeval bestaat niet ~

 16 mei 2024

ARVEF 1: Internationale dag van de geleidehond

 Dit is me toch iets waar ik zoveel respect en bewondering voor heb! Een goede om mee af te trappen dus. Wat deze honden allemaal kunnen, ik vind het bizar. Zelf doneer ik al jarenlang aan KNGF geleidehonden en ik heb zelfs een keer een Spup gehad. Kennen jullie die reclame nog? 

Noem me beïnvloedbaar, maar dit zit gewoon zo sterk in elkaar. Ik werk zelf in de marketing en ik ben er ondertussen wel achter dat alles wat gebruik maakt van emotie gewoon het allerbeste werkt. Dat doen ze hier ontzettend goed.

Nou ja, het heeft dus niet heel lang geduurd voordat ik zelf zo’n sponsor pup had. Meet Lord: De zwarte Labrador Spup! Dit is toch té schattig! ~ hearteyes emoji ~ Voor volgens mij minder dan €10,- per maand ~ ik voel me nu net zo’n abonnementen aanprater, maar dat is niet wat hier gebeurd! ~ volg je de volledige weg van pup naar hulphond. Via een online dagboek vol met foto’s, leuke verhalen of filmpjes nemen ze je mee vanaf de geboorte, via hun opleiding naar het eindexamen. Toen Lord was uitgegroeid tot knappe hulphond was hij klaar om gekoppeld te worden aan zijn nieuwe baasje. Iedere hond is natuurlijk anders, maar gemiddeld gezien duurt dit ongeveer 2 jaar en daarna is de sponsorperiode ten einde. Tenzij je natuurlijk weer van voor af aan begint met een nieuwe Spup. Echt fantastische reclame en een nog fantastischere manier om mensen te influencen om te gaan doneren.

Er wonen een aantal mensen met hulphonden op mijn TikTok for you page, ik volg KNGF al jaren ook op LinkedIn ~ Erg leuke berichtjes! ~ en heb me zelfs voor mij persoonlijk eens in een hulphond verdiept. Hulphonden kunnen en doen namelijk veel meer dan alleen bijvoorbeeld blindengeleidehond zijn. Zo zijn er ADL-honden (honden voor mensen met lichamelijke beperkingen die hen helpen met Activiteiten in het Dagelijks Leven), honden voor epilepsie, maar ook honden die helpen bij een breed scala aan psychische problemen. Mijn ADD en daarmee mijn extreme pieken en dalen in het leven, kunnen mij nogal in de weg zitten. In denk ik wel mijn meest duistere periode tot nu toe, zag ik bijna geen licht meer aan het einde van de tunnel. Ik wilde wel, maar ik wist niet hoe. Ik woonde op dat moment uit huis en ik ben echt verbijsterd van het feit dat een bepaalde plek je zo ongelukkig kan maken. De omstandigheden waren verder goed; ontzettend leuke opleiding, leuke mensen op school, leuke kamer op een goede plek. Toch was het iedere zondag als ik terug die kant op ging met de trein, alsof er een mega zware en verduisterende deken over me heen viel. Er waren daar periodes dat ik soms langer dan een week niet had gedoucht of mijn tanden gepoetst. Dat mijn dagen bestonden uit serie kijken en slapen, om zo min mogelijk ruimte voor mijn hoofd over te laten. Er was veel drank en drugs in het spel, waardoor ik ook slecht at. Mijn kamer was echter altijd netjes, of recent omgebouwd en de was altijd gedaan. Hoe zou dat toch komen...?

Hoe dan ook, ik heb er helaas niet genoeg werk van gemaakt om voor een hulphond in aanmerking te komen. Tevens ben ik op een gegeven moment als de wiedeweerga weer terug naar Lichtenvoorde verhuisd, maar ik ben ervan overtuigd dat dit voor mij zou werken. Niet alleen heb je dan unconditional love en altijd een maatje, maar ook een reden. Iemand die je uit die zombie-modus dwingt en je er doorheen sleept. Een reden om naar buiten te gaan en dus wel een keer te douchen of je tanden te poetsen. 

Hulphond of niet, ik kan niet wachten tot ik eindelijk mijn eigen pluizige viervoeter vriend ga adopteren!

24 april 2024

Altijd reden voor een feestje!  

Ik heb een top rubriek bedacht! ~ al zeg ik het zelf ~ en ik noem hem: Altijd reden voor een feestje. Onlangs was ik een beetje aan het brainstormen met mezelf over manieren om met meer regelmaat een berichtje op LinkedIn te plaatsen en ineens was daar mijn super idee. Ik heb het feit dat we alles een dag moeten geven altijd ontzettend grappig gevonden. Soms zie je dan ineens een post op social media voorbijkomen van een zonnebril met als caption “De dag van de zonnebril”. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben er een dag voor bedacht. Ik ging op zoek op internet en het gaat echt van wereld Star Wars dag tot Blue Monday en van Pindakaasdag tot Leer je naam in Morse code dag. Eigenlijk is er dus bijna elke dag van het jaar wel reden voor een feestje! En dan laat ik de echte, officiële feestdagen nog buiten beschouwing.

Hoe langer ik er mee bezig was, hoe meer het me aan het lachen maakte en mijn hoofd begon te ontploffen met leuke ideeën om over te vertellen. Toen dacht ik fuck LinkedIn, ik heb tenslotte niet voor niets tegenwoordig mijn eigen website! Wat is nou een betere manier om lekker dom te lullen en mijn ongezouten, wellicht onpopulaire mening te geven dan met behulp van een thema/rubriek?

Vanaf nu kies ik dus elke maand zo’n dag uit ~ Misschien soms meer, maar hoogstwaarschijnlijk vaak minder en voor zo lang het duurt ~, waarvan ik vind dat het resoneert met mij en waar ik iets leuks over te lullen heb.

Te beginnen met de internationale dag van de geleidehond, morgen 24 april 2024.

23 april 2024

Sascha Crazy

Dit is het verhaal van hoe het allemaal begon. Nee geintje, dat bewaar ik voor een andere blog. Dit is vooral het verhaal van het hoe en waarom betreft saschacrazy.nl. Laat me het je uitleggen:

Mijn brein maakt overuren, ik ben ontzettend impulsief en ik had een behoefte aan een uitlaatklep. Voor mijn creativiteit, mijn verhalen en gewoon mijzelf. Daarnaast heb ik ook nog eens zeer veel interesses en vind ik zo ongeveer alles leuk. Welke manier ga je dan in hemelsnaam kiezen om jezelf te uiten? Ik houd van verhalen schrijven; dit begon vroeger al toen ik mijn eigen boek ging schrijven over een wilde kudde paarden die allerlei avonturen beleefden. ~ A.k.a. de verhaallijn van Spirit ~ Als ik voor een langere tijd iets bijzonders ga doen zoals studeren in het buitenland of een gave reis maken, dan vind ik het geweldig om dit te vloggen. Creativiteit; tekenen, kleuren, lezen, muziek, ontwerpen, knutselen, ik mag dan zelf niet overal even goed in zijn. Ik vind het wel heerlijk om me ermee bezig te houden. Weet je wat? Ik wil een plek waar ik gewoon alles tegelijk kan doen. Wat ik wil, wanneer ik wil. ~ Dat is nu net het verschiiiiiiiiil, Hakuna Matata ~

Op een dag ergens in februari van 2024 was ik het ene moment zeer gefocust aan het werk, om vervolgens plots ‘wakker’ te worden uit een staarsessie met een nieuw idee. Voor ik het wist had ik een domeinnaam aangeschaft en hing ik met Strato aan de lijn omdat ik eigenlijk niet eens precies wist wat ik nou had aangeschaft… Het was me al een keer eerder door het hoofd geschoten en ineens moest het gebeuren. Wat is nou een betere plek voor mijn brein dump dan mijn eigen website?

En waarom dan Sascha Crazy? Weten jullie nog dat moment in 2013 of -14 dat Snapchat opeens ontplofte? De lelijkste foto’s met de gekste filters werden eindeloos verstuurd en waarom? Omdat ze na een paar seconden toch weer verdwenen. Ik heb de denial fase vrij lang volgehouden tot uiteindelijk ook ik eraan heb toegegeven. Snel even een accountje aangemaakt, zoals velen van ons een stomme gebruikersnaam verzonnen ~ jong en naïef ~ en foto’s sturen maar. Hoe lang heeft het geduurd voordat we erachter kwamen dat je deze gebruikersnaam nooit meer kon veranderen? ~ volgens mij kan dit nu trouwens wel, 1 keer per jaar ofzo ~ En wie loopt er nu, 11 jaar later, nog steeds met diezelfde stomme gebruikersnaam rond? Ik wel! sascha_crazy. En weet je wat? Fuck dat! Het is wel een naam die goed bij me past. ~ Ik zou nooit vergeten dat, toen ik nog in een vrij onzekere periode zat, juffrouw Inez uit groep 6 ooit tegen mij zij: “Ik ben liever prettig gestoord dan verschrikkelijk gewoontjes” ~

Of ik dan ook echt zo crazy ben, dat mogen jullie zelf beoordelen nadat ik jullie een kijkje geef achter de schermen.

Oh ja, en mocht je het zelf nog niet doorhebben na deze eerste blog: Dit is de nieuwste fixatie van mijn ADD brein.

 ~ Dit is de allereerste foto die ik in mijn Snapchat heb opgeslagen, van augustus 2016 ~ 

11 april 2024